[COLUMN] De keuze voor de politiek

Waar zo’n beetje iedere Amerikaan lid is van een politieke partij, valt dat in Nederland nogal tegen. Misschien komt het door de vele verschillende partijen. Misschien komt het door het eeuwige compromis. Op straat leeft een beeld van politiek dat, en dat zeg ik als ‘insider’ niet in de verste verte lijkt op de realiteit.

Mijn keuze voor de politiek laat zich als volgt verklaren. Tijdens mijn opleiding op de NHTV in Breda deed zich een vacature voor in de medezeggenschapsraad. Medezeggenschap, het mede mogen bepalen wat er gebeurd. ‘Mogen’ want het vertegenwoordigen van een groep kiezers is altijd een eer. Ik moest er even over nadenken. Toch maakte ik de keuze eigenlijk heel snel. Ja, ik ben verkiesbaar. Heel spectaculair waren de verkiezingen overigens niet. De enige tegenkandidaat trok zich terug omdat hij alle vertrouwen in me had. Een groter compliment dan ik me op dat moment realiseerde.

Namens mijn opleiding zat er ook een docent in de medezeggenschapsraad. Een markant man. Ik herinner me twee dingen van hem: ‘Ruben, altijd snel iets te eten pakken als er eten is, je weet immers nooit wanneer de volgende kans is.’ Een waarheid als een koe natuurlijk, zeker als je beseft dat het werk in de toeristische sector met afwijkende werk- en daarmee etenstijden samen gaat. Het tweede is de manier waarop hij zijn beschikbaarheid voor het ‘raadswerk’ verklaarde: ‘Ik bemoei me gewoon graag overal mee’. Die vlieger gaat voor de meeste politici ook op. Bij een enkeling uit narcisme en het rotsvaste geloof in de eigen idealen. Maar gelukkig bij het merendeel in het beslissen voor ieders bestwil. Het doen wat het beste is voor iedereen.

Ik merk dat het ook mijn drijfveer is. Behouden wat goed is, en verbeteren wat er beter kan. Niet voor mezelf, maar voor iedereen. Dat uitgangspunt is voor mij de echte basis. Ook in de gemeenteraad probeer ik beslissingen te nemen die goed zijn voor de gehele samenleving. Dat betekent vaak dat er ook een groep mensen niet honderd procent tevreden is met de uitkomst. Ik besef dat daar geen ontkomen aan is, als je niet het soort politicus bent die voor een uitgesproken linkse of rechtse achterban kiest. Het blijft me verwonderen, hoe sommige politici, blind voor iedere realiteit bepleiten dat het armere deel van de bevolking meer moet ‘betalen’ aan het rijkere deel of andersom. Ik kan me voorstellen dat het leuk klinkt als je in die groep kiezers zit. Maar wat mij betreft gaat het om balans en om nuance. Misschien kies ik daarom ook wel voor de partij van het grijze compromis.