[COLUMN] Fan van de mens
Soms bewonder ik een persoon zodanig, dat ik zó veel-te-nieuwsgierig afvraagt wie deze persoon is… Herkenbaar?
Het hoeft niet gelijk een liefdesverhaal te worden of je nieuwe potentiële vlam. Verre van. En oh, laat ik mij gedragen; ik heb al het ja woord gegeven en kom daar het liefst niet meer op terug;)
Wat maakt dan, dat iemand je aandacht trekt? Moet ik het als zesde zintuig zien? Iemand die een rustige aura uitstraalt en energie geeft wat mensen gelukkig maakt? Hmm.. beetje esoterisch…
Meer objectief gezegd dan: iemand die zijn mondhoeken in ruststand naar boven heeft gericht , geen fronsrimpel heeft, iemand met een gezonde uitstraling en fonkelende ogen?!
Sommige mensen lijken al van nature iets interessants en moois uit te stralen, zonder dat ze zich er van bewust zijn. En dat valt op tussen menig stoffig, chagrijnig kijkende ‘swiper’ met de specifieke OCD anno om zichzelf simpelweg af te sluiten van de levende wereld.
Aangezien ik aanstaande jeugdwerker ben, word ik getraind in het analyseren van mensen. Ik zie ze elke dag in alle soorten en maten. Als ik naar huis reis met de trein kom ik niet in de ruststand. Nog meer mensen! En ik zie ze allemaal!
Enfin, voordat ik überhaupt het woord “jeugdzorgwerker” uit kon spreken, analyseerde ik mensen al. Wat voor kleren dragen mensen, welke kleur haar hebben ze, hoe kijken ze: verdrietig, boos, gelukkig of neutraal? Wat gaat er in ze om? Ik denk dat ik het tot op heden ben blijven doen, omdat het me op een of andere manier iets oplevert. Hebben ze net als ik ook stiekem al zin in een wijntje, maar bestraffen ze zichzelf dat ze dat niet kunnen denken door de weeks? Is die goedgeklede ambtenaar look-a-like eigenlijk wel gelukkig in de liefde? Zou die conducteur die naast me komt zitten ook zo graag zijn voeten op de tegenoverstaande stoel leggen? Ik vraag me af of anderen ook zo om zich heen kijken.
Ik denk dat iedereen stiekem naar de ander kijkt, ook al lijkt dat vaak niet. Zeker niet in deze tijd waar we kunnen doen alsof we er niet zijn door mobieltjes en oortjes, of.. die specifieke OCD.. Zou het een verschil maken als we tegen elkaar zouden zeggen dat we de ander bewonderen? In ons hoofd gebeurt het vanzelf. Waarom dat naar buiten brengen dan weer niet?
Hoewel, als er alcohol in gaat lukt het ons beter. En dan zie je dat wij mensen allemaal elkaars beste vriend zijn.
Dus we kunnen het kennelijk wel; vriendelijk zijn en in prettig contact met elkaar komen.
Mijn overtuiging luidt dat alles effect heeft. Net als dat de zon met één straal al warmte geeft, één duw in de trein al frustratie geeft, zal één positieve opmerking uit het hart een klein moment van gelukzaligheid geven. Dat wat je wilt of denkt, dat straal je uit. Hoe in-transparant je ook bent. Tevens, elke boze blik naar een ander, maakt die ‘ander’ weer minder fan van ‘de mens’.
‘k Zit nu op onze nét nieuwe bank en hoor onze zebravinkjes op de achtergrond fluiten terwijl ik deze column aftyp. Ik kijk naar buiten en denk na over deze speciale Bevrijdingsdag. We vieren dat we bevrijd zijn van de nazi’s, het geweld en de permanente angst; de oorlog is voorbij.
Oja? De tweede wereldoorlog is voorbij. Echter is er nog van alles gaande in de wereld tussen volkeren, tussen landen, tussen personen en in ons hoofd.
Al zo lang dat de mens kan ademen, is men op zoek naar een zaligmakend leven, waar men zelf gelukkig is en waar de rest van de wereld dit ook is. Toch – als je naar de geschiedenistijdlijn kijkt – gaat het steeds mis! Elke eeuw, elke decennia. Allemaal door macht, wraak, wrok en miscommunicatie. Wat zijn wij mensen toch slecht in het omgaan met elkaar en ons zelf.
Waren er maar meer fans van ‘de mens’…
