Opinie: De uitdaging van de nieuwe gemeenteraad
Oosterhout heeft 19 maart gekozen. 9 partijen bemannen de 31 raadszetels. Ondanks dat er 4 partijen geen zetel hebben gehaald bij de recente verkiezingen resteert een bont gezelschap van politieke kleuren. Toch bleek gedurende de debatten dat de partijen op hoofdlijnen veelal dezelfde richting kiezen voor Oosterhout. Zo was men het eens over veilige fietspaden naar de kerkdorpen, meer inspraak- en participatie van burgers en een goede landing van de zorgtaken in de gemeentelijke organisatie.
Maar er is meer. Waar ik iedere partij heb zien strooien met (concrete) verkiezingsbeloften, heb ik weinig visionairs gehoord. Met het verwachte aantrekken van de economie ontstaan er in de komende vier jaar mogelijkheden om prioriteiten te verleggen. We moeten dan wel even stoppen met regeren naar de peilingen van gisteren, maar juist over de horizon kijken naar de wereld van morgen.
Met het aantrekken van de economie kun je de prioriteit verleggen van zo pijnloos mogelijk bezuinigen naar doordacht investeren of lasten verlichten. Immers heeft het rijk in dat geval minder reden om te korten. Daarnaast is er meer werk en zijn er minder uitkeringen. Ook kan het zomaar zo zijn dat de uitgifte van bedrijfskavels en woningbouwlocaties zo tegen het einde van deze periode weer op een acceptabel niveau liggen. Ook zijn er op het gebied van horeca, toerisme en recreatie opties te verkennen. Gaan we voor snelle winst of een duurzame, eerlijke economie?
Buiten deze economische vooruitzichten kun je je ook de vraag stellen hoe we in Oosterhout met elkaar om willen gaan. En dan bedoel ik meer dan als antwoord noemen: meer buurtpreventie of camera’s in de woonwijken. In feite gaat het om iets anders. Welke normen en waarden staan centraal in Oosterhout. Is er genoeg sociale cohesie? Hoe gaan we om met criminaliteit en overlast. Repressie of preventie? Blijven we een intiem storpje waar de rest van de wereld aan voorbij gaat of stellen we als doel in 2018 een bindende afspraak over een spoorlijn te hebben.
Hoe zien onze wijken eruit in de komende jaren. Snoeien we de bomen en struiken volgens plan van de ambtenaar of naar wens van de bevolking. En wie snoeit er: de gemeente of de inwoners zelf? Praten we vooraf over het traject van de Heistraat of heeft de inwoner genoeg aan de kostbare formele inspraakprocedures tijdens het vaststellen van het bestemmingsplan. Krijgt de burger actief inzage in wat de gemeente besteed aan- en doet in de wijk of buurt? Het zijn allemaal relevante vragen.
Kortom hoe ziet de lokale samenleving eruit in 2018 en hoe werkt het gemeentelijke apparaat tegen die tijd? De tijd lijkt rijp om van vadertje staat naar de participatiemaatschappij te gaan. Niet als middel om te bezuinigen, maar om weer aan te sluiten bij wat de jan modaal van deze tijd eigenlijk wil. Dat is in mijn ogen de uitdaging van deze gemeenteraad.