Column Maartje: DE VLUCHT DOOR HET VLUCHTEN

Header Maartje 001

Ik scroll wat op facebook met een levenloze blik, veroorzaakt door een laaaaange dag. Bluach. Ik ben als een zombie gefocust op koffie en als iemand mij op straat zou begroeten zou ik slecht dat ene woordje van heilig vocht kunnen uitstamelen…
Enfin, laat ik niet afdwalen van deze nieuwe column met een wat serieuzer onderwerp dan gewoonlijk en laat ik mezelf niet voor gek zetten voor ons Wosterhout.

Nou, ik scroll dus wat op facebook mét een mok koffie naast me en mijn oog valt op een bericht van twee vrijwilligers die vluchtelingen opvangen, nét aangemeerd, volledig verkleumd en uitgedroogd, behalve hun gezicht, die doordrongen is met tranen. De Nederlandse man en vrouw doen alles wat ze kunnen. Alle medische hulp die ze kunnen bieden, bieden ze. Alle emotionele steun die ze kunnen geven, geven ze. De vrouw zegt: “Er is geen tijd om te denken. Je kunt alleen maar doen, doen, doen..”

Ik ben erg aangedaan en geraakt en ik druk op  ‘schrijf een reactie’. Ik beschrijf mijn medeleven en omschrijf mijn gedachtegang: als wij allemaal nou meer zouden ‘doen’ zoals deze twee Nederlanders en niet zoveel zouden denken, zag de wereld er zo anders uit. Misschien is dit wel de sleutel naar hoe wij ons open kunnen stellen voor deze mensen en velen anderen die naar hulp snakken. Gelijk na het plaatsen van een reactie zag ik een andere reactie van een of andere gefrustreerde doorbakken vijftigplusser die schrijft dat hij het erg vind dat ‘mensen’ alleen maar bezig zijn met buitenlandse problemen, terwijl hun eigen buurman dood in zijn woning ligt. Zo! Die man heeft een vermogen mij de drang naar een illusie (helaas..) te geven mijn laptop uit het raam te gooien in de hoop dat die zelfde man nét toevallig preciés daar onder loopt. Maar goed, daar los ik natuurlijk niks mee op. Dus ik schraap mijn keel, slik de stuiptrekking in mijn oog weg met een slok koffie en ik reageer.

Die ‘mensen’ die deze heer bedoelt: ‘die alleen maar bezig met het buitenland zijn’, hebben dus oog voor problemen die zelfs buiten de landsgrenzen plaatsvinden. Dat deze zelfde mensen volgens de man geen tijd meer hebben om even naar hun buurman te kijken of hij dood is, vind ik een zeer creatieve, maar toch mislukte gedacht… Dat hij denkt dat mensen die hulp inschakelen naar mensen in nood en ‘toevallig’ over de grens wonen, betekent niet dat deze mensen hun buurman daarom maar automatisch laten vergaan. Ik vind deze gedachte verdrietig en zo vervreemd van ons primaire gevoel; als iemand in nood is, helpen we, want wij mensen zijn nou eenmaal gemaakt om elkaar te helpen. Op ons eentje komen we namelijk nergens.

Ik koppel even terug op mijn filosofische titel: ‘De vlucht om het vluchten’. Misschien is deze uitspraak niet grammaticaal correct. Het gaat ook alleen maar om wat ik wil uitdrukken: Er zijn zoveel personen die zeggen dat vluchtelingen onze kansen afpakken; dat mensen die de vluchtelingen helpen, hun eigen land laten stikken; dat vluchtelingen alles verzieken, etc. Ik zal eens wat dieps zeggen. Ik heb de overtuiging dat wij in het leven zijn geroepen om te leren voor elkaar te zorgen. Om naar onze eerste gevoel te luisteren en vooral niet na te denken. Want zodra wij gaan denken, rationaliseren we alles weg. Dit doen wij zodanig, dat we ons eigen gevoel ontvluchten. “Die vluchtelingen hebben hulp nodig maar ik help toch maar niet, want ja.. de kans is dat ik straks mijn baan verlies aan die vluchtelingen!” Etc. etc. Aldus: De vlucht voor het vluchten. De vlucht voor ons leerproces om een beter mens te worden. De vlucht voor de sleutel om de wereld een beetje beter te maken. De vlucht zodat het vluchten in stand gehouden wordt.

Overdenk dit goed, voor diegene die dit lezen. Ja ja, deze column heeft een serieuze ondertoon, maar ik voel dat deze mensheid het nodig heeft. Ik, als twintigjarige student voel dat er een deel van onze groep mensen heel verkeerd bezig is. Laten we er samen iets aan doen.

Gelukkig doet Oosterhout ook van alles om vluchtelingen op te vangen. Dat doen ze dan wel in een opvangplaats dat de volgende titel draagt: ‘GO!’.
Waaaaaaaaaaaat? Go? Zo van: “Nou, vluchtelingen! Jullie zijn welkom hiero, maar go er ook maar gauw weer vandoor!” Ach ja, niets verloopt perfect. Het gaat om het doel en dat zit in ons Wosterhout wel goed.

Roland

Een jonge schrijver, presentator en fotograaf vol passie voor journalistiek, onze stad en nieuws.

Een gedachte over “Column Maartje: DE VLUCHT DOOR HET VLUCHTEN

  • 19 oktober 2015 om 21:30
    Permalink

    Heel mooi omschreven en goed verwoord Maartje! Helemaal mee eens en hopelijk schudt het sommigen wakker. Ik merk dus ook echt om me heen dat er heerst: “Die vluchtelingen hebben hulp nodig maar ik help toch maar niet, want ja.. de kans bestaat dat ik straks mijn baan verlies aan die vluchtelingen!”, en is door jou mooi vertaald in: De vlucht zodat het vluchten in stand gehouden wordt.
    Knap werk; ik blijf je volgen op Ook van Wosterhout!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *