[Column] Over Parijs en IS
De aanslagen in Parijs raken mij diep. Afgelopen weken heb ik het plan opgevat om met een regelmatig een column voor deze website te schrijven. Net op het moment dat de aanslagen in Parijs zich afspeelden legde ik er de laatste hand aan. Op zo’n moment realiseer je je dat die column wel even kan wachten. Ik merk dat ik meeleef met de slachtoffers, dood of gewond. Geraakt door de explosie of het metaal van rondvliegende kogels. Niet gericht op hun persoonlijk, maar op de vrije westerse wereld als geheel.
Nu hebben wij als westerlingen er een handje van om alles door onze eigen bril te bekijken, maar we blijken dus niet de enige te zijn die dat goed kunnen. Terroristen uit een zelfbenoemde staat, het kalifaat, moorden en plunderen onder het mom van geloof. Het blijft een bijzondere keuze om te moorden uit naam van een god, welke dan ook. Het is volgens mij ook een beetje naïef om vervolgens te denken dat als je jezelf opblaast, met als doel medemensen te doden, er een hemelse beloning op je wacht. Als je gelooft in een god, kan ik me niet voorstellen dat deze zit te juichen als je aankomt met een verhaal hoe ‘mooi’ je tientallen van zijn schepsels op brute wijze hebt vermoord, bestolen, gemarteld of verkracht. Hoera voor de terrorist.
Maar je zit er natuurlijk als samenleving niet op te wachten. Terroristen die je samenleving binnenmarcheren en voor een veiligheidsprobleem zorgen. We zijn als Europeanen oorlog ontgroeid. We zijn er terecht trots op dat we al tientallen jaren leven in vrede. We kunnen ons oorlog zelfs niet meer voorstellen. We hebben ook geen leger meer, dus we kunnen ons eigenlijk ook niet eens echt verweren. De paar straaljagers en helikopters die we inzetbaar hebben vliegen al boven verschillende conflictgebieden terwijl ons voetvolk zonder kogels zit.
Ik snap waar de roep om dichte grenzen vandaan komt. Maar het lost zo weinig op. Het werpt ons terug naar de middeleeuwse toestand waar de terroristen in willen leven. Een verdeelde samenleving, waar je alleen achter een hoge muur veilig bent. Precies dat wat we in Europa bewust niet meer wilden. Muren en prikkeldraad hebben ons lang genoeg verdeeld. Maar zelfs binnen Europa is het eng om andere mensen de hand te schudden, laat staan de nieuwkomers, tijdelijk of niet, die hier de veiligheid zoeken die ze daar niet meer hebben.
Laten we daarom de kalmte bewaren. Laten we onze menselijkheid bewaren. Laten we open staan voor hen die vluchten. Laten we ons vrije leven niet beïnvloeden door een groep terroristen die een land willen stichten, waar niemand wil wonen. Laten we de slachtoffers van dit geweld eren en laten we deze terroristen veroordelen.
