[COLUMN] “Pilske op het terras”

Het terrorisme is het nare fenomeen in onze mondiale omgeving dat ons in elk geval drie weken geleden enorm bezighield en veel angst gaf. Parijs is ongeveer vier uur van ons vandaan; met de auto of het openbaar vervoer. Dat klinkt inderdaad erg dicht in de buurt. Wat er is gebeurd is écht verschrikkelijk. Eigenlijk nog meer dan.., het is te tragisch voor woorden, want het is een werkelijkheid die men helemaal niet als werkelijkheid zou willen zien. Hoe moeten we hier ooit mee omgaan als mens met gevoelens en hechtingen met andere personen. Hoe kunnen we leven met het idee dat een groep mensen die een extremistische visie over hun geloof en op God (Allah) hebben, een heleboel onschuldige levens heeft geëist. Zelfs een meisje dat net afgestudeerd was van de Avans Hogeschool, waar ik nu ook onderwijs volg, was slachtoffer van deze onwerkelijke gebeurtenis.
Het voelt alsof we leven in een slechte film waarin de hoofdpersonen, die natuurlijk áltijd goedig zijn, toch nog ten onder gaan en verliezen van het kwaad. Voor mijn gevoel kan dat alleen in horrorfilms gebeuren, en dat is één van de redenen waarom ik horror haat! Het presenteert dingen die wij niet moeten willen zien als sensatie maar als iets dat verbannen moet worden uit onze wereld, uit onze manier van zijn, onze menselijkheid.
Beatrice de Graaf, hoogleraar van Terrorisme, heeft veel aandacht gekregen in praatprogramma’s en ‘intelligente’ kranten (zoals ik dat altijd noem…). Ja, ‘intelligente’ kranten omdat daar tenminste wat wordt verteld! Als je een random bericht in de Telegraaf opzoekt kom je uit op berichten als ‘ezel ligt helemaal in een deuk na redding uit kolkend water’ en ‘Selena Gomez op date in een pretpark’. Oké, ik geef toe, ik lach nu. “Serieus? Die ezel lacht? Die foto ook…, haha!”
En dan ineens besef ik me weer in een klap; dit is niet waar het leven om draait of waar we ons mee bezig horen te houden. En kom op.. Al helemaal niet over hoe een verwend knap mooi poppetje: diva Gomez, op date is in een pretpark. Dan heb ik wel een veel meer kei gezelliger beter verhaal over mijn date met een Oosterhouter, hoor!

Enfin, terug naar het moraal van deze column: Ze, Beatrice de Graaf, heeft zich stevig verdiept (en nog steeds) in de organisatiestructuur van IS. Tot nog toe is het moeilijk om er achter te komen hoe groot IS precies is en hoe wij als wereld hier bestendig tegen kunnen zijn. Wat ze wel weet is de geschiedenis van het terrorisme. Als je een terroristische beweging uitvaagt, komt er vroeg of laat weer een nieuwe. Dit heet de golftheorie. Onthoud dit, mijn slimme Oosterhoutse vrienden! Ze komen, ze doden en maken gewonden, en zwakken vervolgens weer af. De grote ethische vraag is dan: moeten we gewoon dit proces afwachten en opgelucht ademhalen als ze weer weg zijn, of moeten we er actief iets aan gaan doen, waardoor nóg meer bloed vloeit maar waardoor een terreurbeweging wel sneller van de aardbodem is verdwenen? Als het om ethische dilemma’s gaat, is het lang onrustig in onze maatschappij. De media helpt niet echt mee met deze onrust en vindt het heel leuk een knop te maken waardoor iedereen een Frans vlaggetje over zijn profielfoto heen krijgt, maar helpt dit? Ten eerste is het niet eerlijk tegenover Libanon, waar precies op dezelfde dag van de aanslagen in Parijs óók een aanslag was gepleegd. En waarom gaan we dan allemaal weer hashtaggen met allerlei zinnetjes als #jesuisenterrasse? Omdat dat wel cool staat, zo’n Frans zinneke achter mijn tweet? Cool dat je op het terras durft te zitten, lekker pilske bestellen, maar doe je dit om jezelf voor de gek te houden dat je niet bang bent? Of doe je dit door te denken heel tactisch te zijn tegenover de angst zaaiende IS? Is het niet ons makkelijk denken? Zo van: “Oh, kijk! Facebook en twitter is bezaaid met steun voor Parijs! En cool, ze laten zien dat ze niet bang zijn! This is it! Zo.. Ik ook even.. Klik en klaar! Ik heb de wereld gesteund en nu komt álles goed!” Oh, ja?
En is het verantwoord om als leiders met veel gezag te zeggen: “We gaan alles platbombarderen! Dan zijn we van ze af!” niet te simplistisch? Is dat niet het grootste teken dat wij bang zijn en zo snel mogelijk van ze af willen zijn? En wat doen we dan met alle andere beginnend radicaliserende jongeren? Die kunnen weer een nieuwe beweging vormen. En dan?
We zijn met zoveel mensen op de aardbol. En gelukkig ook zoveel mensen die niét radicaliseren en de lieve vrede willen bewaren. Waarom steken we niet al onze energie in het samenkomen, om samen iets effectiefs bedenken? Al is het voorlichting geven en verhelderende vooral helpende theorieën schetsen over de IS en onze maatschappij, maar vooral over ‘how to deal with terrorisme?”. Kan Francine Oomen niet een nieuwe “Hoe overleef ik..?” schrijven?
Als we nou eens onze aandacht reduceren naar alles wat deze aandacht verdient, zouden we dan niet veel verder komen?