Opinie: Torenhoge ambitie
Gisteren werd mijn aandacht getrokken door de kop: Chinezen bouwen hoogste gebouw in 90 dagen op nu.nl. Een artikel dat me op een bepaalde manier shockeerde. Niet zozeer omdat het slecht nieuws betekent maar om geheel andere redenen. Maar om mijn eerste gedachte even na te gaan: klopt dit verhaal wel, heb ik even gegoogled en bleken er aardig wat media reeds over deze potentiële record-breker geschreven te hebben.
Het bouwen van een 838 meter hoge constructie met 220 verdiepingen is per definitie een prestatie van formaat. Als voor die gehele constructie dan ook nog eens niet meer tijd nodig zou zijn dan een kwartaal is er in mijn ogen zelfs sprake van een ongekende prestatie. Het laat vooral zien dat, hoe innovatief we onszelf als Nederlanders ook noemen, we aan alle kanten voorbij gestreefd worden door het op efficiency gerichte China. Natuurlijk is het te bezien of de termijn wordt gehaald, maar met een imposante showcase in handen en de bekende Chinese dosis prestatiedrang en vastberadenheid acht ik de initiatiefnemers hiertoe goed in staat. De gehele prefab constructie, met alle voorbeelden die in het filmpje genoemd worden is bewonderenswaardig. Het betekent in mijn ogen een revolutie in bouwtechniek, planning en logistiek.
Ergens vind ik het tekenend voor wat ik als westerling van de Chinese instelling heb gezien. Het bouwen van een kolos, die volgens onze maatstaven nog van de vorige generatie is, maar wel een duidelijke stap is om mee te gaan in de westerse wereld. Dit alles met dezelfde saus van efficiency en daadkrachtig optreden als we gewend zijn. Maar waarom ‘van de vorige generatie’? Dit kolossale gebouw is vooral gebouwd als blok op zichzelf, weinig rekening houdend met andere factoren dan efficiency. De lange eentonige lijnen, de vierkante footprint, de massale schaduw die het gebouw op gaat werpen, het zijn allemaal zaken die de omgeving gewoon over zich heen krijgt.
In een documentaire over 21e eeuwse wolkenkrabbers kwam duidelijk een ‘nieuwe’ kijk aan het licht op het fenomeen hoogbouw. Dwarsverbanden tussen de gebouwen, boven het straatniveau, gaan connecties maken tussen de losse gebouwen. Is in een wereld die zich zo gaat ontwikkelen nog ruimte voor grote, monotone gebouwen die vooral op zichzelf willen staan?
Het Chinese ontwerp richt zich vooral op dat laatste, met winkelcentra, recreatie, hotel(s), restaurant(s), kantoren en woningen in één. Men hoeft het pand niet te verlaten. Dat vind ik misschien nog wel het meest shockerende. Het hoogste gebouw ter wereld willen bouwen is een fantastische ambitie, maar wordt onze wereld niet enorm klein als we slechts leven op een footprint van circa 150 bij 150 meter?