[COLUMN] Sur la terre

© 2R Development
Ik heb een tijd niet geschreven. Het ene moment zat ik vol inspiratie en motivatie om iets over te willen brengen, het andere moment kon het me allemaal niet meer schelen of ik verschil maak.
Ik was in Brussel bij een vriendin en had de terugreis voor de volgende ochtend netjes gepland. Ik zit best fris en fruitig voor het tijdstip in de intercity richting Amsterdam Centraal. Tenminste: dat denk ik. Ik duik in mijn schoolboeken maar ineens worden gesprekken wel erg franstalig en gaan mijn oren dichtzitten vanwege een best heuvelachtig gebied.
Dit lijkt niet op noord België! En waarom ben ik nog niet langs Antwerpen geweest? Op het moment dat ik tot de heldere openbaring kom, rijdt de trein het “Liège” station binnen: “la station terminale”. Wat?! Ik zou toch richting Amsterdam centraal gaan? Van A naar B was het toch? Niet zo moeilijk toch?!! Op dit moment word ik dizzy meegenomen naar de helpdesk door een Franstalige man met Afrikaans uiterlijk. Hij had me door mijn paniek heen begrepen. Toen ik bij de helpdesk was, merkte ik al dat ik niet uit mijn woorden kwam (tja, in het Frans, obvious..) dus met de ‘Franse slag’ -om me ondanks alles gelijk te assimileren- wurmde ik mezelf door alle ellende heen. Ineens ging ik ‘sur la terre’ en was ik klaarblijkelijk flauwgevallen.
Toen ik bijkwam had een andere Franstalige man mijn ticket richting Roosendaal betaald (want dat had ik nog geroepen voor ik ging). Ongelofelijk! Hij begeleidde mij met mijn trillende lijf naar het juiste perron en gaf me alle ‘bon courage’ die ik nodig had. Ik gaf hem twee dikke knuffels (want één was niet genoeg) en stapte de trein in. Ik besefte me allereerst dat ik de liefste man van België zojuist had mogen ontmoeten maar ik besefte me tegelijkertijd ook het volgende: Het leven is zo veranderbaar; zo kneedbaar, zo dynamisch. Zo denk je van Brussel naar Roosendaal te reizen, zo ben je ineens in Luik en heb je al flauwgevallen tegen de balie aangehangen en ben je daar onderwerp van gesprek geweest onder wat Walloniërs. Eerst voel je je relaxt en blij. Je zit heerlijk verzonken in je studieboeken te neuzen op zo ’n vroege ochtend waar je opvallend veel energie hebt. Vervolgens ben je dizzy en in de war; verre van relaxt.
In het leven is er continu sprake van dynamiek. Eerst regent het, daarna is er weer zonneschijn. Op de heenweg heb je wind tegen en op de terugweg dan ineens weer wind mee ! Een orkaan kan een heel deel van het Caribische gebied vernietigen en een paar dagen na de ravage schijnt daar het zonnetje weer. Anders gezegd kan het daar eerst sprankelen van de prachtige natuur en de swingende muziek, op het andere moment is alles weg en verwoest.
Ook wij mensen zijn zo dynamisch: het ene moment zijn we enorm gelukkig, waarna we worden overspoelt door ongeluk en tegenslag waardoor we ons chagrijnig en gedeprimeerd voelen.
De ene periode willen we over de wereld reizen en alles loslaten, het andere moment willen we zettelen: huisje, boompje, beestje en… een fleecedekentje zijn op een grote hoekbank. Soms wil je stijl haar, dan weer krullen. Zo nu en dan besluit je gezond te leven en toch kun je vijf minuten later aan de tony chocolonely zitten, want ja.. dat is toch voor het goede doel?! Soms denk je alle wijsheid van de wereld te bezitten en jezelf eindelijk gevonden te hebben. Soms denk je gevonden te hebben wat je wil met dit leven, maar dan ineens ontglipt het je, als zand door je vingers en weet je het weer even niet. Soms heb je ineens even geen energie meer en lijken je benen vastgeketend te zijn aan lood. Gelukkig kun je ook leren omgaan met het dynamische aan het leven en het dynamische aan jou als persoon zelf! Na regen komt toch altijd weer zonneschijn? Die uitdrukking heeft een diepe betekenis. Hoe alles ook loopt, aan het dynamische leven kunnen we toch niets veranderen.

Groetjes,
Maartje

Roland

Een jonge schrijver, presentator en fotograaf vol passie voor journalistiek, onze stad en nieuws.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *