Opinie: Over artsen die ons kaalplukken

Oldeneel blogde al eerder over de situatie van het Oosterhoutse Amphia-ziekenhuis dat uitgekleed wordt. Maar de problemen in de zorg zijn complexer en kennen een landelijke tendens, de overweging van een simpele Wosterhouter:

Iedere arts stemt in met onderstaande eed. Een symbolische verklaring dat men zal handelen in het belang van de patiënt. Helaas vergeten steeds meer medisch specialisten wat zij ons ooit beloofden en plukken ze ons liever kaal, met minimale zorg als tegenprestatie.

Ik zweer/beloof dat ik de geneeskunst zo goed als ik kan zal uitoefenen ten dienste van mijn medemens. Ik zal zorgen voor zieken, gezondheid bevorderen en lijden verlichten. Ik stel het belang van de patiënt voorop en eerbiedig zijn opvattingen. Ik zal aan de patiënt geen schade doen. Ik luister en zal hem goed inlichten. Ik zal geheim houden wat mij is toevertrouwd. Ik zal de geneeskundige kennis van mijzelf en anderen bevorderen. Ik erken de grenzen van mijn mogelijkheden. Ik zal mij open en toetsbaar opstellen, en ik ken mijn verantwoordelijkheid voor de samenleving. Ik zal de beschikbaarheid en toegankelijkheid van de gezondheidszorg bevorderen. Ik maak geen misbruik van mijn medische kennis, ook niet onder druk. Ik zal zo het beroep van arts in ere houden. Zo waarlijk helpe mij God almachtig / Dat beloof ik.

Na het lezen van deze eed heb ik twee grote vraagtekens. Allereerst vraag ik me af hoe artsen kunnen leven met slechte medische zorg en medische missers. Dat dit incidenteel gebeurt is begrijpelijk, iedereen maakt fouten en die moeten we elkaar ook vooral blijven vergeven. Echter ontstaat, in de ogen van mij en veel mensen die ik spreek het beeld dat dit niet  incidenteel gebeurt, maar stuctureel. Het gaat allemaal zo snel en efficient mogelijk, in de hoop zoveel mogelijk patiënten te “behandelen”, immers dan rinkelt de kassa, doe je dat goed is een half miljoen haalbaar als jaarinkomen, dat is trap 2 van mijn betoog.

Een beloning van een half milioen per jaar… Iets dat in mijn ogen haaks staat op de eed en zelfs totaal schandalig is wanneer gekeken wordt naar persoonlijke aandacht richting de patiënt en vakkundig optreden in de behandeling. De laatste tijd heb ik zorgen om de zorg, ik vraag me af of artsen mij verzorgen, of alleen voor zichzelf zorgen.

Hoe kan het dan beter? Zorg moet anders georganiseerd worden. Er is de patiënt, die goede zorg wenst. Er is de verzekering, die goedkope zorg wenst. Er is de zorgverlener, die een commercieel belang heeft. Drie partijen met elk eigen belangen en een overheid die het aan de markt, de 3 genoemde partijen overlaat. Een potentieël rampscenario. Het gaat op dit moment vooral mis bij de dubbele commerciële belangen. Zowel de zorgverzekering als de vrijgevestigde arts willen woekerwinsten halen. 5 ton hark je niet zomaar even binnen. Dat betekent veel verdienen aan een paar behandeling of aan veel behandelingen een beetje. Met andere woorden dure behandelingen of massa’s behandelingen. Beiden komt het de consument niet ten goede. De verzekeraar zit daar nog tussen. Ook hier moet wat aan de strijkstok blijven hangen. Dat betekent dealtjes met klinieken en zo min mogelijk uitkeren van de ontvangen premies.

Ik/De consument wil goede zorg voor een redelijke prijs. De overheid moet inzien dat “de markt” dit niet uit zichzelf gaat regelen. Aansturing is noodzakelijk. Maximum aan beloningen en boetes bij medische missers. Zorgverzekeringen kunnen alleen als stichting zonder winstoogmerk worden opgezet, met 25% van de raad van toezicht bestaande uit ambtenaren of burgers.

Wosterhouter

Ik ben een echte Wosterhouter. Het is mijn stadje. Maar ik bemoei met net zo graag met de rest van de wereld!

2 gedachten over “Opinie: Over artsen die ons kaalplukken

  • Pingback: Opinie: Gezondheidszorg regio Oosterhout in gevaar

  • 20 maart 2011 om 05:02
    Permalink

    Het ’toverwoord’ in dit betoog is ‘Privatisering’. De zorg, de huisvesting, het openbaar vervoer. Need I say more?
    Alles zou goedkoper en beter worden door de privatisering. Niets is minder waar. Al jaren lang spekken wij, gedwee, de bankrekeningen van het grootkapitaal. Niemand, een paar uitgezonderd, die zich druk maakt. Tot het, ontevermijden, moment daar is. En iedereen zich eens achter de oren krabt en zegt; “kan dit eigenlijk wel?” Tot het begint door te dringe aan het ziekenhuisbed, in de bus en trein, en tenslotte ook in je huis!
    Maar het is helaas te laat. Europa is een feit, evenals de privatisering met al haar mooie beloftes.
    Men kan nu wel als makke schapen zichzelf erbij neerleggen, maar in Egypte en omstreken laat men zien dat het ook kwaadschiks kan!
    Dit is géén oproep tot geweld, maar meer een suggestie!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *